द्रव नायट्रोजन कंटेनरची उत्क्रांती

लिक्विड नायट्रोजन टाक्या, खोल क्रायोजेनिक जैविक साठवणूक कंटेनर म्हणून, वैद्यकीय संस्था आणि प्रायोगिक सेटिंग्जमध्ये मोठ्या प्रमाणावर वापरल्या जातात. लिक्विड नायट्रोजन कंटेनरचा विकास ही एक हळूहळू प्रक्रिया आहे, जी जवळजवळ एक शतकाहून अधिक काळ तज्ञ आणि विद्वानांच्या योगदानाने आकारली गेली आहे, सुरुवातीच्या प्रोटोटाइपपासून ते आज आपल्याला परिचित असलेल्या बुद्धिमान तंत्रज्ञानापर्यंत विकसित होत आहे.

१८९८ मध्ये, ब्रिटिश शास्त्रज्ञ डुवल यांनी व्हॅक्यूम जॅकेट अ‍ॅडियाबॅटिकचा सिद्धांत शोधून काढला, ज्यामुळे द्रव नायट्रोजन कंटेनर तयार करण्यासाठी सैद्धांतिक आधार मिळाला.

१९६३ मध्ये, अमेरिकन न्यूरोसर्जन डॉ. कूपर यांनी प्रथम द्रव नायट्रोजनचा रेफ्रिजरेशनचा स्रोत म्हणून वापर करून एक गोठवण्याचे उपकरण विकसित केले. द्रव नायट्रोजन व्हॅक्यूम-सील केलेल्या सर्किटद्वारे थंड चाकूच्या टोकापर्यंत निर्देशित केले जात असे, ज्यामुळे -१९६°C तापमान राखले जात असे, ज्यामुळे पार्किन्सन रोग आणि ट्यूमरसारख्या परिस्थितींवर थॅलेमस गोठवून यशस्वी उपचार शक्य झाले.

१९६७ पर्यंत, जगाने जेम्स बेडफोर्ड या मानवाच्या खोल क्रायोजेनिक जतनासाठी -१९६°C द्रव नायट्रोजन कंटेनर वापरण्याची पहिली घटना पाहिली. हे केवळ जीवन विज्ञानातील मानवजातीच्या उल्लेखनीय प्रगतीचे प्रतीक नव्हते तर द्रव नायट्रोजन कंटेनर वापरून खोल क्रायोजेनिक स्टोरेजच्या अधिकृत वापराची घोषणा देखील केली, ज्यामुळे त्याचे वाढते महत्त्व आणि मूल्य अधोरेखित झाले.

गेल्या अर्ध्या शतकात, द्रव नायट्रोजन कंटेनरने जीवशास्त्र क्षेत्रात मोठी प्रसिद्धी मिळवली आहे. आज, ते -१९६℃ तापमानात द्रव नायट्रोजनमध्ये पेशींचे जतन करण्यासाठी क्रायोप्रिझर्वेशन तंत्रज्ञानाचा वापर करते, ज्यामुळे त्यांची आवश्यक वैशिष्ट्ये जपून ठेवताना तात्पुरती निष्क्रियता निर्माण होते. आरोग्यसेवेमध्ये, द्रव नायट्रोजन कंटेनरचा वापर अवयव, त्वचा, रक्त, पेशी, अस्थिमज्जा आणि इतर जैविक नमुन्यांचे क्रायोप्रिझर्वेशन करण्यासाठी केला जातो, ज्यामुळे क्लिनिकल क्रायोजेनिक औषधांच्या विकासात योगदान मिळते. याव्यतिरिक्त, ते लस आणि बॅक्टेरियोफेज सारख्या जैवऔषधांच्या विस्तारित क्रियाकलापांना अनुमती देते, ज्यामुळे वैज्ञानिक संशोधन निकालांचे भाषांतर सुलभ होते.